Εκδρομή στο Παλαίκαστρο Σητείας – Ιούλιος 2022

Ολοκληρώθηκε ακόμη ένας κύκλος εργασιών  στη ΣΤΕΓΗ!!! Κάθε χρόνο παρατηρούμε πως διανύουμε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση του οδοιπορικού  μέσα στον εαυτό από το προηγούμενο. Έτσι και φέτο μέσα στην Ευγνωμοσύνη γιορτάσαμε και τιμήσαμε εαυτούς για την εργασία στο «ΧΑΛΕΠΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ” (Θαλής ο Μιλήσιος 643 π.χ.). Και μετά τα τραγούδια της γιορτής, ξεκινήσαμε την εκδρομή μας στην Ανατολική Κρήτη. Σε ένα τοπίο καταπράσινο από πλατάνια, αρωματικά φυτά, πικροδάφνες και κάθε λογής λούλουδα, στο φαράγγι του Ρίχτη 50 χιλιόμετρα μετά τον Άγιο Νικόαλαο  σιγοψιθυρίσαμε τους στίχους του Ελύτη, “Όμορφη και παράξενη πατρίδα Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα….”. Το φαράγγι ακολουθεί τη κοίτη ενός μικρού ποταμού που δημιουργεί μικρές λιμνούλες με αποκορύφωμα ένα καταρράκτη 20 περίπου μέτρων. Δροσιστήκαμε στα κρυστάλλινα νερά του, θαμβωθήκαμε από την ομορφιά της φύσης, μυρωθήκαμε από τα αρώματά της, πεταλούδες πολύχρωμες μας συνόδευαν μα και χελωνάκια και χέλια έβγαιναν από τις κρύπτες τους να μας προυπαντήσουν! Όλα τα βασίλεια λέει η θρησκεία μας ορυκτό, φυτικό, ζωικό δημιουργήθηκαν από τον Πατέρα πριν από εμάς για εμάς! Για να στηρίξουν την επιλογή μας να ενθυμηθούμε ποιοί αληθινά είμαστε όπως στη Πλατωνική θεωρία της Ανάμνησης στο έργο “Μένων “ αναφέρεται.

Το σούρουπο μας βρήκε στη Μονή Τοπλού! Η ιστορία, η παράδοση αποτυπωμένα σε έργα τέχνης. Προσκυνήσαμε, θαυμάσαμε και καρπωθήκαμε τις αισθήσεις της ημέρας. Αργά το βράδυ στο κατάλλυμά μας, απλωμένο μέσα σε ένα απέραντο ελαιώνα στην ευρύτερη περιοχή του Παλαιοκάστρου και με συντροφιά τα τζιτζίκια πέσαμε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Το επόμενο πρωί ανηφορίσαμε στην αρχαία Ίτανο! Μια μοναδική μαρμάρινη κατά το ήμισυ σοζώμενη κολώνα ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης,  ήταν αρκετή να μας θυμίσει αυτά που οι ιστορικοί  Ηρόδοτος και Βυζάντιος έγραψαν για την αρχαία Ίτανο, και άλλα που δεν γράφτηκαν πουθενά.  Ταξιδέψαμε νοερά στην Μινωική εποχή που ήκμαζε αυτή η πόλη και ζωντάνεψε μέσα στο νου και τις καρδιές μας. Όμορφη πόλη με πλήθος από μαρμάρινους ναούς, πολυτελείς μαρμάρινες οικοδομές. Γαλέρες μεγαλοπρεπείς στο σπουδαίο λιμάνι της να φορτώνουν πορφύρα, γυαλί για τα λιμάνια της Ανατολής. Βιομηχανία πορφύρας, γυαλιού, αλιεία, ναυτιλία, εμπόριο, έσοδα από το ιερό του Δικταίου Διός. Κίνηση, θόρυβος, δημιουργία, τάξη, αρμονία. Πόλη και πολίτες σε αφθονία και δημιουργηκότητα. Στοχαστήκαμε, σήμερα γιατί αυτή η ερημιά σε αυτό το τόπο… Ποιά τα εμπόδια που σταματούν τη ζωή… Είναι ανυπέρβλητα…; Στα δροσερά νερά της παραλίας της Ερημούπολης κολυμπήσαμε και αναπολήσαμε!

Κατεύθυνση νότια την επομένη ημέρα. Άνω Ζάκρος. Μια καταρτισμένη υπάλληλος του Μουσείου Φυσικής ιστορίας αφιερωμένο στο Γεωπάρκο Σητείας, μας μίλησε για τις πλούσιες πηγές του νερού, τους νερόμυλους, τα ρασοτριβεία και τις φάμπρικες του χωριού μα και τα σπάνια μοναδικά πετρώματα της ευρύτερης περιοχής.

Κατηφορίσαμε δίπλα από το φαράγγι των νεκρών  στη Κάτω Ζάκρο. Η απέραντη παραλία από τη μία, βουνά επιβλητικά από την άλλη, σηματοδοτούν ένα τοπίο όπου δέος σε κυριεύει. Το δέος στολίζεται με χαρά σαν στοχαστείς πως στο τόπο τούτο δίπλα στη παραλία και στο τέλειωμα του βουνού ένα  Μινωικό ανάκτορο υπήρχε, το τέταρτο σε μέγεθος της Μινωικής Κρήτης. Τα ερείπεια του ανακτόρου μέσα στον περιφραγμένο αρχαιλογικό χώρο φτωχά σε σχέση με τα πλούσια ευρήματα,  φύλλα χρυσού, ελεφαντόδοντα, κοσμήματα και το γεγονός πως είναι το μοναδικό ανάκτορο που δεν συλήθηκε από αρχαιοκάπηλους. Διοικητικό κέντρο των Μινωιτών με σπουδαίο λιμάνι . Στη σκιά του μεγάλου δένδρου στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου ξαποστάσαμε μετά την περιήγησή μας. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Συγκίνηση, λύπη, χαρά, ματαίωση, αισιοδοξία…όλα συγχρόνως. Βουτήξαμε στα φιλόξενα νερά του Ξερόκαμπου ωσάν σε δεξαμενή καθαρμού . Την επόμενη ημέρα στον αρχαιλογικό χώρου του  “Ρουσσόλλακου” μια ανάσα από το Παλαίκαστρο, εκεί που την  Μινωική εποχή υπήρχε ιερό αφιερωμένο στο Δικταίο  Δία, ο νους του Διός μας “λύτρωσε”. Τα ευρήματα, η ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β΄ , σε όλο το εύρος της η αρχαία Ελληνική Γραμματεία , αποδεικνύουν πως  οι Μινωίτες είχαν δημιουργήσει έναν σπουδαίο πολιτισμό! Πολιτισμό που στόχο είχε την ευημερία και την ευδαιμονία των πολιτών! Έτσι τη Μινωική εποχή η Κρήτη ήταν ένας τόπος “ιδανικός ” για εμάς σήμερα, όμως πέρα για πέρα αληθινός. Αφού υπήρξε τότε γιατί να μην μπορεί να υπάρξει ξανά…

Η εκδρομή μας ολοκληρώθηκε με μια μαγική βραδυά στη παραλία του Κουρεμένου. Γιορτάσαμε τα βαφτίσια της ΜαρίαΕλένης. Ζήσαμε για ένα βράδυ το θαύμα! Το θαύμα που εμείς μπορούμε να είμαστε. “Αν μπορείς να γνωρίσεις εαυτόν, να συγχωρείς, να αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε….όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα! “ (από το best seller, “ ΘΑΥΜΑ” ).