Σαν είμαστε στο σχολείο μας μίλησαν για τον Μέγα Αλέξανδρο, ένα Μακεδόνα στρατηλάτη σπουδαίο κατακτητή που κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορα της Ελλάδας σε τρεις Ηπείρους. Ο Αλέξανδρος τοποθετήθηκε στο «χρονοντούλαπο» του νου των εφηβικών μας χρόνων και σποραδικά στην ενθύμισή του νιώθουμε μια υπερηφάνεια για τον πρόγονό μας. Αυτό μόνο.
Ιούνης μήνας θεριστής! Μήνας της ανταμοιβής και της αφθνονίας. Τον Οκτώβρη έσπερνε ο πατέρας το σιτάρι. Το παρατηρούσα, όταν δεν είχα σχολείο και ξεχυνόμουν στους αγρούς με τους γονείς. Αγωνία να ειδώ να προβάλλει από το σπόρο του σιταριού η φύτρα. Δεν θα τα καταφέρει έλεγα στο πατέρα. “Μην ανησυχείς”, μουρμούριζε εκείνος . Ο θεός έχει προνοήσει. Έχε υπομονή.
Ω! Αγάπη , Έρωτα Θείε , θυγατέρα του Ουρανού και της γης!
Έχεις την ομορφιά και το γλυκασμό των Αγγέλων, το κάλλος της Αφροδίτης! Χρόνους πολλούς πριν, περπατούσες στη γη συντροφιά με τις νεράιδες, τραγουδούσες στις ρεματιές μαζί με τις νύμφες, κολυμπούσες στους ωκεανούς μαζί με τις γοργόνες!
“Ήρθε η αγάπη ήρθε, μέσα στην ψυχή μας μπήκε…
νά ’την την αγάπη των Ελλήνων, η αγάπη μέσα στην καρδιά μας μπήκε.
Στα λουλούδια μες στους κάμπους και στο Σύμπαν.
Αδέρφια των Ελλήνων, των Ελλήνων οι Αγάπες.
Ήρθε η Αγάπη ήρθε, μέσα στην ψυχή μας μπήκε, των Ελλήνων η αγάπη…”