ΑΡΕΤΗ όπως ΕΡΩΤΑΣ

Ενα χωριουδάκι απλωμένο στις παρυφές ενός μικρού λόφου και οι αγροί γύρω του, ήταν ο κόσμος της μικρής Ηλέκτρας. Στο σχολείο ο νους της «άνοιγε» και δεσμευόταν στον εαυτό της πως πάντα θα σπούδαζε για να μαθαίνει! Οι μελωδίες της εκκλησίας τής ψιθύριζαν πως πάντα θα φρόντιζε η καρδιά της να πλημμυρίζει από τούτη την ανείπωτη γαλήνη και αγάπη! Οι ευωδιές από τους λεμονανθούς σαν βρίσκονταν στο περιβόλι του παππού, η δροσιά από το κρυστάλλινο νεράκι σαν έσκυβε στην πηγούλα και το έπινε, η ελευθερία που ένοιωθε σαν έτρεχε μέσα στα καταπράσινα στάχυα του σιταριού, της επιβεβαίωναν την δέσμευση με τον εαυτό της, πως θα κρατούσε τούτες τις όμορφες αισθήσεις παντοτινά στο νου και την καρδιά της! Σαν αερικό μέσα στη χαρά, χωρίς να την επηρεάζει τίποτε, η μικρή Ηλέκτρα όδευε να εκπληρώσει τα όνειρά της. Να μαθαίνει, να πληθαίνει η αγάπη στην καρδιά της και να κρατήσει παντοτινά τούτη την πληρότητά της.

Η Ηλέκτρα μεγάλωσε. Οσο και αν προσπαθούσε να κρατήσει τις δεσμεύσεις της δεν τα κατάφερνε. Ηρθαν έννοιες πολλές, στόχοι που δεν εκπληρώθηκαν, άνθρωποι που δεν ήταν δίκαιοι. Ο νους μπερδεύτηκε, η αγάπη συρρικνώθηκε μέσα στην καρδιά της. Μα αντάμωσε έναν νέο και η καρδιά της άρχισε να κτυπά δυνατά. Ερωτας είναι είπε. Ετσι το έλεγαν αυτό όταν συνέβαινε. Και ο νους είπε. Ναι αυτό είναι που αναζητούσα. Και η καρδιά πλημμύρισε από χαρά. Ηταν όλα τόσο όμορφα. Η Ηλέκτρα ξεκίνησε την από κοινού πλέον ζωή της με τον σύντροφό της με τόση αισιοδοξία. Οι δυο τους είχαν τον έρωτά τους σκεφτόταν, και δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο. Είχαν αυτό που αναζητούσαν στη ζωή. Ο ένας θα συμπλήρωνε και θα στήριζε τον άλλον για πάντα. Παντρεύτηκαν, απέκτησαν δύο πανέμορφα παιδάκια. Οι έννοιες και πάλι παρούσες, οι προκλήσεις της ζωής απαιτητικές. Αργά και αθόρυβα έχαναν τον έρωτα από την καρδιά τους και η πεποίθηση πως βρήκαν ο ένας στον άλλον αυτό που αναζητούσαν αποδυναμωνόταν. Σκεφτόταν η Ηλέκτρα, ναι χάνεται ο έρωτας όμως θα μείνει η αγάπη. Τα χρόνια περνούσαν. Ο έρωτας ολοένα και χανόταν όμως και η αγάπη που προσπαθούσε να την ανιχνεύσει, να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά της στη σχέση τους, εξέλειπε. Η Ηλέκτρα διερωτήθηκε. Ηταν αποφασισμένη, θα εύρισκε την αιτία.

Πέρασαν ημέρες πολλές και νύχτες που την βρήκαν άυπνη. Δάσκαλοι βρέθηκαν στο δρόμο της και τη δίδαξαν. Η αναζήτηση, η μελέτη, η έρευνα, η παρατήρηση, η εμπειρία την οδήγησαν στην αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Οι Διάλογοι του Πλάτωνα έγιναν εσωτερικοί διάλογοι της ψυχής της Ηλέκτρας με τον εαυτό της. Βήμα-βήμα αφουγκραζόταν την εσωτερική φωνή και με ανδρεία έκανε πράξη την αρετή.

Στην αρχαία Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη, αγάπη είναι η αγάπη για το ωραίο, η Φιλοκαλία. Το ωραίο είναι η αρμονία, η γνώση, το Κάλλος! Το Κάλλος είναι ομορφιά, συμμετρία, αρμονία, σοφία, ανδρεία, αγάπη για την ελευθερία. Ολα αυτά είναι η Καλλίστη Πάνδημος Αφροδίτη, η ανθρώπινη ψυχή. Ο άνθρωπος από τη φύση του αναζητεί το κάλλος. Η ψυχή σε ανάγκη και επιθυμία για το κάλλος, αναζητεί. Η Διοτίμα στον διάλογο του Πλάτωνα «Συμπόσιο» μας ομιλεί για τον Ερωτα. Ο Ερωτας είναι γιός του Πόρου και της πενίας. Την ημέρα που γεννήθηκε η Πάνδημος Αφροδίτη, η Πενία ξάπλωσε με τον Πόρο και γεννήθηκε ο Ερωτας. Ο Ερωτας έγινε ακόλουθος της Αφροδίτης και είναι ερωτευμένος με το Κάλλος, αφού η Αφροδίτη είναι Καλλίστη. Ο Ερωτας γεννιέται από την ανάγκη-Πενία της ψυχής για αγάπη, ομορφιά, για χαρά, για το κάλλος που τα εμπεριέχει όλα. Αναζητεί ο άνθρωπος, ζητιανεύει στους άλλους, παντού γύρω του και τελευταία ελπίδα ο ερωτικός σύντροφος. Ομως σύντομα διαπιστώνει ότι «έχασε» τον έρωτα ή τα πάντα που βέβαια νόμιζε ότι τα είχε βρει. Η ψυχή σε Πενία-ανάγκη αναζητεί. Εξω από εκείνη. Ωσπου η κόπωση από την ατέρμονη και μάταιη αναζήτηση την ωθήσει να συσκεφτεί με τον εαυτό της. Τότε στρέφεται μέσα της. Εκεί η Πρόνοια της Δημιουργίας έχει τοποθετήσει τον Πόρο, που έχει μεθύσει από το Νέκταρ του νου του Δημιουργού. Είναι η λογική, η ψυχή θα συνομιλήσει μαζί της και θα πάρει απάντηση στην απορία και λύση στην αναζήτηση. Θα ανοίξει την οδό προς το κάλλος της ύπαρξής της. Πενία και Πόρος γεννούν τον δαιμόνιο Ερωτα όπως η Διοτίμα τον ονομάζει. Είναι ο Ερωτας του κάλλους της ψυχής καθώς καλλωπίζεται. Γίνεται η Πάνδημος Αφροδίτη ψυχή μας. Η Πάνδημος Αφροδίτη ψυχή έχει μεικτή φύση. Καθώς καλλωπίζεται αποκτά κάλλος και είναι στη προοπτική της Καλλίστης.

Ο Ερωτας είναι διττός. Εχει το στοιχείο της Πενίας, της ανάγκης της ψυχής και το στοιχείο του Πόρου – τη δυνατότητα να διορθώνει το νου σε σχέση με τη Σοφία. Η διόρθωση του νου ως Σωφροσύνη και η Ανδρεία της ψυχής να κάνει πράξη την Αρετή, καλλιεργούν και καλλωπίζουν την ψυχή. Ο Ερωτας είναι ριψοκίνδυνος. Επιθυμεί τη Σοφία. Είναι μεταξύ ανάγκης της ψυχής και γνώσης του νου του Δημιουργού, της Σοφίας. Ο Ερωτας είναι η λειτουργία της Αρετής. Διά των Αρετών η ψυχή καλλωπίζεται. Ο Ερωτας είναι η Ελληνική Φιλοσοφία. Κάθε ημέρα ο Ερωτας γεννιέται και πεθαίνει. Είναι επιλογή της ψυχής να τον αναζητήσει, να εργαστεί για να τον ανταμώσει.

Συνήθως νομίζουμε ότι είμαστε καλοί και ότι δεν μας λείπει τίποτε. Οτι τα γνωρίζουμε όλα. Δεν χρειάζεται να μάθουμε κάτι περισσότερο. Αν μας λείπει κάτι είναι υλικό αγαθό. Τότε δεν είμαστε σε πενία ψυχική, επομένως δεν αναζητούμε τον πόρο, δεν χρειάζεται να μάθουμε κάτι περισσότερο σχετικά με τον εαυτό μας και το ποιοι είμαστε. Γιατί ο Πόρος είναι η απάντηση του νου του Πατέρα-Δημιουργού στην έκκλησή μας, στην ανάγκη μας. Και αυτή η απάντηση έρχεται εκ των έσω και αφορά τη γνώση του εαυτού μας, το κάλλος που μπορούμε να γίνουμε. Παρατηρούμε πόσο αναποτελεσματικά μπορεί να είναι οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι συμπεριφορές μας. Πόσα εμπόδια ενδεχομένως εγείρονται στην προοπτική μιας όμορφης ζωής γεμάτη αγάπη και έρωτα. Την ίδια στιγμή που αναζητούμε διακαώς την αγάπη και τον έρωτα στη ζωή μας. Ομως συνεχίζουμε να αναζητούμε λύσεις εκεί έξω από εμάς. Στους άλλους, στις καταστάσεις, στα φαινόμενα.

Ο κάθε άνθρωπος που αναγνωρίζει πως η ψυχή του είναι σε έλλειψη και αναζητήσει τον Πόρο -οδό- λύση μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, θα βιώσει τον έρωτα. Και τότε θα τον μοιραστεί. Γιατί ο έρωτας δεν είναι απαιτητός. Είναι κατάσταση της ύπαρξής μας και αφού τον κατακτήσουμε τον μοιραζόμαστε. Είναι ανάληψη ευθύνης και εργασία συνεχής. Οσο εργαζόμαστε γι’ αυτόν, τόσο τον … ερωτευόμαστε!

Η Ηλέκτρα σε βαθιά γαλήνη και πληρότητα έκλεισε τα δύο βιβλία που κρατούσε στα χέρια της. Ηταν οι διάλογοι του Πλάτωνα, Συμπόσιο και «Αλκιβιάδης». Με χαρά συνειδητοποίησε πως ολάκερη η αρχαία ελληνική φιλοσοφία αναφέρεται στην προοπτική του ανθρώπου να ζήσει σε χαρά και πληρότητα μέσω του έρωτα και πως φιλόσοφος είναι ο κάθε άνθρωπος που το επιλέγει.

ΜΕ ΑΡΕΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΤΕΡΖΑΚΗ